De onophoudelijke oorlog in het Midden-Oosten heeft een zware last gelegd op de harten van mensen, waarbij de schaduw van geweld en bloeddorstigheid alles overschaduwt. Tegelijkertijd, en misschien wel juist daarom, is er een behoefte ontstaan aan hoop, compassie en vreedzaam samenleven, volgens Ruben Post, docent bij Energetische Begeleiding & Therapie. Hij schreef dit stuk na het organiseren van een vredeslunch op 5 mei, samen met zijn partner Jeroen Fransen en Joris Cohen.

Tijdens deze bijeenkomst werd het werk van Etty Hillesum voorgedragen, een moedige vrouw die haar stem liet horen te midden van een van de donkerste perioden in de geschiedenis. Haar gedachten en idealen inspireerden ons om na te denken over vrede, zelfs te midden van de meest verschrikkelijke conflicten.

Hoewel dit proza niet direct gerelateerd is aan de aanstaande sterfdag van Etty Hillesum (foto bij dit artikel) op 30 november, is haar erfenis van moed en hoop onmiskenbaar aanwezig in de woorden die volgen. Het is een poging om de menselijke ervaring in tijden van conflict vast te leggen, waarbij harten huilen onder de schaduw van geweld, maar ook streven naar het licht van vrede en verdraagzaamheid.

In de schaduw van de bloeddorstigheid huilen harten

In de schaduw van de bloeddorstigheid huilen harten, hun tranen vermengd met de pijn die Etty Hillesum zo diep doorvoelde in haar aangrijpende geschriften. Ze drukt uit wat velen voelen, verscheurd door het onuitsprekelijke leed dat voortkomt uit het vermoorden van onschuldige levens, geofferd op het altaar van haat. Woorden schieten tekort, machteloos in het aangezicht van zoveel verlies. Alleen de rauwe emotie van verdriet blijft over, een diep, donker verdriet dat zich nestelt in de ziel en daar echoot als een ontembare storm.

In deze duisternis voelen we de pijn van degenen die niet langer met ons zijn, hun lach verstomd, hun dromen voorgoed vervlogen. We voelen de leegte die ze achterlaten, een gapend gat in onze harten dat niet kan worden gevuld. De wereld lijkt even stil te staan, de kleuren van het leven verbleken tot grauwe tinten van rouw.

Toch, te midden van deze diepe duisternis, kunnen we niet anders dan vasthouden aan een sprankje hoop, een sprankje hoop dat Etty Hillesum in de donkerste dagen van de geschiedenis ook wist vast te houden. Hoop op een wereld waarin liefde sterker is dan haat, waarin begrip de plaats inneemt van onverdraagzaamheid. Laten we samen rouwen, niet alleen om het verlies van de onschuldigen, maar ook om het verlies van onze menselijkheid. En laten we, door ons verdriet heen, streven naar een toekomst waarin vrede heerst en de echo’s van haat voor altijd verstommen.

In de stilte van het verdriet vinden we de kracht om te blijven geloven in een betere wereld, een wereld waarin de onschuldigen niet langer hoeven te lijden en waarin de bloeddorstigheid van haat uiteindelijk zal worden overwonnen door de kracht van mededogen en liefde, net zoals Etty Hillesum ons in haar geschriften leerde: in de diepten van de menselijke ziel schuilt een onverwoestbaar licht dat zelfs de donkerste tijden kan verlichten.