Synchroniciteit als hulpbron tot zelfinzicht

Door Academiestudent Ingrid Schippers

Bestond het woord synchroniciteit al voordat Carl Jung het definieerde? Of is het deze Zwitserse psychiater en psycholoog geweest die het begrip een naam heeft gegeven? Waar het zaadje ook ontsproten moge zijn, het onderkennen en benoemen van het fenomeen dat twee ogenschijnlijk totaal verschillende dingen of gebeurtenissen in relatie staan tot elkaar, biedt een belangrijke hulpbron tot zelfinzicht.

Synchroniciteit heeft een aantal bijzondere aspecten waarmee het zich onderscheidt van andere verschijnselen binnen de menselijke bewustwording. Zo lijkt er geen intentie of voornemen vanuit jezelf aan vooraf te gaan. Er is ook geen gebed of wensgedachte, geen ‘ik zou willen dat’. Het gebeurt ongevraagd, wanneer je het ‘t minst verwacht en altijd in het moment: in het Nu. Op een bepaalde manier herken je iets wat zich buiten het gebruikelijke tijd-ruimte-paradigma van het dagelijks leven afspeelt, iets tussen hemel en aarde. Feitelijk zijn er ook geen woorden aan te geven.

Synchroniciteit is een uitdaging voor de menselijke geest om te geloven wat het ziet. Wat dientengevolge maar al te vaak wordt afgedaan als ‘stom toeval’, ‘kan niet waar zijn’, ‘ongeloofwaardig’ of ‘te gek voor woorden’. Om de bewustwording die synchroniciteit met zich meebrengt tot je door te laten dringen, is het nodig te accepteren wat je herkent en te laten zijn voor wat het is. Op zich hoef je er niets mee. Je hoeft het alleen maar ruimte te geven, wat weer afhankelijk is van de mate waarin je jezelf ruimte geeft. En dat… is nogal eens een uitdaging met culturele conditionering en allerhande overtuigingen in je kielzog.

Ik blijf veelvuldig hangen in de draaikolken van wat ik denk dat er gaande is; wat me gekwetst heeft of dwarszit. ‘Mezelf de ruimte geven’ is een leercurve die behoorlijk wat eerlijkheid ten opzichte van mezelf vergt naast het vermogen om de dingen te benoemen, ze uit te spreken. Datgene waar ik liever niet aan herinnerd wil worden stop ik weg in de krochten van mijn onderbewustzijn – het moet toch ergens heen, iets negeren wil nog niet zeggen dat het ook verdwijnt – maar het biedt geen oplossing voor het probleem. Integendeel. In het onderbewustzijn gaat het een eigen leven leiden en vormt een emmer onder mijn boot.

Voor wie de uitdrukking niet kent: een trucje van wedstrijdzeilers om onder de boot van je concurrent een emmer te binden met de opening naar voren gericht. Een zeer irritante belemmering waardoor je nog maar langzaam vooruitkomt.

Dat is waar synchroniciteit zo mooi om de hoek komt kijken. Het associeert iets in de buitenwereld met iets dat, vermomd, in je onderbewustzijn bivakkeert en nodigt uit om dit te erkennen. Om er iets mee te gaan doen. De ontmaskering van de emmer. Op het moment dat je dat ziet en benoemt, verklaart het zichzelf. Een prachtig fenomeen met een hoog potentieel als toegangspoort tot zelfkennis en bewustwording. Een manier om ‘dichterbij jezelf te komen’ of ‘bij jezelf te blijven’, wanneer je weer eens wordt meegezogen in het drama van alledag. Een herinnering aan iets waarvan je weet dat het bestaat; maar waar je weleens vergeet ruimte aan te geven…

In dankbaarheid geschreven.

Ingrid Schippers studeert Transpersoonlijke Counseling aan de Academie voor Geesteswetenschappen. In haar praktijk Energy Counseling combineert zij persoonlijke groei met energetisch lichaamswerk.

Inspiratiebron: Module ‘Individuatie en persoonlijkheid’, docent: Jelmer van Nimwegen, Academie voor Geesteswetenschappen. En de daarbij opgegeven autobiografie van C.G. Jung: ‘Herinneringen, Dromen en Gedachten’.