“Liefst jij erbij als het kan???” is de afsluitende zin in de e-mail die ik van studente Jennifer ontving. Ze schrijft me dat zij in een slechte film is beland nadat bij haar een ernstige ziekte is vastgesteld. Dit nieuws wil ze met haar nieuwe klasgenoten delen, maar ze vindt het spannend om dit alleen te doen. “Ik ben er voor je,” mail ik haar terug. En daarmee word ik getuige van een geëmotioneerde Jennifer die haar klas vertelt in welke medische rollercoaster zij terecht is gekomen. De klas reageert uitermate begripvol.

Nadat Jennifer haar klasgenoten op de hoogte heeft gebracht gaan we samen even zitten. In zijn boek Existentiële zielzorg onderscheidt Tjeu van Knippenberg drie lijnen die in ieder levensverhaal zitten: tijd, ruimte en perspectief. Via de tijdslijn verhaalt Jennifer in chronologische volgorde welke onderzoeken ze moest ondergaan. Langs deze lijn licht in haar verhaal ook de hoop op om deze ziekte te kunnen verslaan. Naast tijd, speelt ruimte ook een rol in een levensverhaal: de fysieke ruimte waarin we ons bevinden, maar ook onze verbinding met andere mensen. Vanuit die ruimtelijn vertelt ze over haar innerlijke strijd: houd ik het verhaal bij mijzelf of durf ik mij kwetsbaar op te stellen in de klas?

Een geestelijk begeleider kan de derde perspectieflijn naar boven halen door de juiste vraag te stellen. Deze lijn belicht de bron, of de dragende grond, van waaruit iemand leeft. “Waar haal je je kracht vandaan?” vraag ik Jennifer. Haar ogen lichten op en ze begint te stralen. “Ik wil het taboe aansnijden dat verlies ook bij het leven hoort,” en ze vervolgt: “Dit is de droom die ik heb in mijn eigen praktijk.” Niet langer haar ziekte maar een strijdvaardige Jennifer treedt op de voorgrond. “Dat is een Facebookbericht waard,” zeg ik. “Ja, dat bericht komt er!” glimlacht Jennifer.

Is het stellen van vragen naar de tijd en ruimtebeleving in het levensverhaal van de ander voorbehouden aan de geestelijk begeleider? Zeker niet. We kunnen het allemaal doen, zodat onze gesprekspartner zijn of haar plek in tijd en ruimte kan (her)vinden. Het vakmanschap van een geestelijk begeleider blijkt wanneer deze de bron, van waaruit de ander leeft, voelbaar kan maken.

Bij de trap houd ik Jennifer nog even staande. “Je bent een dappere vrouw,” zeg ik. Met een vastberaden tred loopt ze naar boven.

Lees hier het bericht van Jennifer

Over Ellen van Son

Ellen van Son is als directeur van de Academie voor Geesteswetenschappen tot haar eigen verrassing weer in de schoolbanken terecht gekomen. En wel in die van de terugkomklas voor de beroepsopleiding van Geestelijk Begeleider, onlangs erkend door Stichting Kwaliteitsregister Geestelijke Verzorgers (SKGV). Oud-studenten komen dit studiejaar terug om via een op maat gemaakt onderwijsprogramma alsnog dit erkende diploma te halen.

Wil je weten hoe het Ellen in de opleiding vergaat? De blog die ze bijhoudt over het werk van een geestelijk begeleider en vooral ook over wat de opleiding persoonlijk met haar doet, vind je vanaf nu op onze website.