Blog van Academiestudent Eva Folkersma

Momenten gegrepen uit het dagelijks leven van Eva Folkersma, waarmee ze wil laten zien dat je situaties van rouw en verlies niet op hoeft te zoeken: “Ze komen vanzelf bij je, zijn om je heen. Kijken met de ogen van je hart en luisteren met de oren van de liefde, is alles wat je nodig hebt om het op te merken.”

Terwijl ik op de eerste zaterdagmorgen van juli door de bossen tussen Lage Vuursche en Maartensdijk fietste, op weg naar college (28 kilometer fietsen naar school gaat sneller dan het OV) overviel me het besef dat de studie erop zit. Vandaag de allerlaatste dag met eindpresentaties. Daarna nog twee tentamens en dan is het voorbij. En ben ik er dan ook klaar voor? Ben ik echt klaar om in de praktijk aan de slag te gaan als begeleider? Vorig jaar rond deze tijd, bij de afronding van het eerste collegejaar kon ik geen ‘ja’ zeggen op deze vraag. Ik voelde me onbekwamer dan ooit, vroeg me serieus af of ik wel geschikt ben voor dit ‘zachte’ vak en zelfs of ik er überhaupt ooit geschikt voor te maken zou zijn. Deze overwegingen hebben het hele tweede jaar met mij meegewandeld, als trage vragen die aandacht nodig hebben.

Pas deelde ik die gedachten met een klasgenoot, na afloop van een praktijkoefening die we samen hadden gedaan. Haar reactie deed me van verbazing bijna van de picknicktafel afrollen waar we samen op zaten. “Jij was er al klaar voor aan het begin van de opleiding.” Huh, hoe dan? Haar conclusie had er vooral mee te maken dat ik me over het algemeen wel raad weet met het voeren van een goed gesprek. Tja, na bijna 20 jaar veldwerk als adviseur HRM, heb ik dat onderdeel wel aardig onder de knie. Er komt echter veel meer bij kijken dan het voeren van een goed gesprek alleen, om goed werk te kunnen verrichten als verlies-, rouw- en stervensbegeleider.

Als ik terugkijk op twee jaar studeren, zie ik de reis die ik gemaakt heb. Langs de inhoud, heb ik mij een weg bij mezelf naar binnen gebaand, de trappen af in mijn hoofd, via mijn hart naar waar mijn ziel het huis bewoont. Tegelijkertijd heb ik ook vanaf een afstandje naar mezelf gekeken, naar hoe ik in elkaar zit en hoe ik reageer op dat wat zich aandient. Dat is hard nodig, want je moet niet alleen heel stevig in je schoenen staan als je met pijn en lijden van een ander wordt geconfronteerd, je moet ook jezelf daarin heel goed kennen en weten hoe je zelf geraakt kunt worden in het verhaal van de ander.  

Deze reis heb ik niet in mijn eentje gemaakt, maar samen met mijn studiegenoten. De contacten waren heel verschillend, maar ieder heeft op zijn of haar eigen wijze een bijdrage geleverd aan mijn ontwikkeling in deze studie. Lieve klasgenoten, dank dat ik twee jaar in jullie gezelschap mocht verkeren en van jullie mocht leren! En is het dan klaar? Nee, dat meen ik oprecht van niet, want ik geloof erin dat je leer- en ontwikkelproces nooit af is. De afronding van deze studie is wel een belangrijke mijlpaal, die precies op de goede plek staat in mijn levenslandschap.

De reis gaat verder: vanaf september begin ik aan de opleiding Geestelijk Begeleider. En naast mijn baan als adviseur ga ik ook aan de slag als begeleider, met de vraagstukken die op mijn pad zullen komen. Ik ben er klaar genoeg voor om dat aan te durven.

Eva telt 41 winters, werkt als Adviseur HRM voor drie kleine gemeenten in het Gooi, probeert dagelijks overzicht te scheppen in de chaos van een mannenhuishouden en is tweedejaarsstudent Verlies-, Rouw- & Stervensbegeleiding aan de Academie voor Geesteswetenschappen.