Blog van Academie-student Eva Folkersma

Momenten gegrepen uit het dagelijks leven van Eva Folkersma, waarmee ze wil laten zien dat je situaties van rouw en verlies niet op hoeft te zoeken: “Ze komen vanzelf bij je, zijn om je heen. Kijken met de ogen van je hart en luisteren met de oren van de liefde, is alles wat je nodig hebt om het op te merken.”

Sinds ik de opleiding Verlies-, Rouw- en Stervensbegeleiding volg aan de Academie, gebruik mijn hele sociale omgeving als oefenterrein. Vorige winter had ik een gesprek met een goede vriend, waar ik aan moest denken toen ik pas in een studieboek las dat je als begeleider als het ware met je ene been in het verhaal van de ander staat en met je andere been in je eigen verhaal. Dat je telkens opnieuw bereid moet zijn om jezelf onder ogen te komen en de reis door je eigen rouwlandschap te maken; als absolute voorwaarde om vruchtbaar te kunnen werken. Het gesprek met mijn vriend ging over het zeer plotselinge verlies van zijn vader. Ze hadden al een paar jaar geen contact meer met elkaar, ondanks diverse pogingen van zijn kant dit te herstellen. Hij wist niet precies waarom, al had hij wel een vermoeden. En toen was daar ineens op een vroege ochtend dat telefoontje: ‘Je vader is overleden.’ Hoe ga je om met het verlies, maar vooral ook met het feit dat er nooit meer een mogelijkheid is het contact te herstellen; dat het echt voorbij is?

Op een koude winteravond spreken we af bij hem thuis. Bij binnenkomst krijg ik een mok thee in mijn handen gedrukt waar ik baantjes in kan trekken. Zijn inleiding van het gesprek is een waarschuwing dat hij een techneut is en geen prater. ‘Wat wil je eigenlijk van me weten?’ vraagt hij mij. Maar zonder mijn antwoord af te wachten, steekt hij zelf van wal. Via het verlies van zijn vader en het verlies van contact, komen we uit bij hoe het vroeger thuis ging. Het verhaal over zijn jeugd is zeer aangrijpend en ook pijnlijk herkenbaar.

Als ik vraag hoe de diepe sporen van zijn jeugd een wissel trekken op zijn leven van vandaag, kijkt hij mij, over de rand van zijn eigen theezwembad, strak aan. ‘Je doet het leuk hoor in dit gesprek, maar wat is jouw verhaal?’ ‘Hoe bedoel je?’ vraag ik, zoekend naar de nooduitgang om aan deze vraag te ontkomen. ‘Jij begrijpt veel te goed waar het over gaat en de vragen die je stelt, leer je niet uit een boekje. Hoe zit dat dame?’

Daar staat hij dan, de waarheid, naakt, midden in de kamer: Ik ben gezien. Wat nu? Ik besluit in grote lijnen mijn eigen levensverhaal te vertellen. Als ik uitgepraat ben, zegt hij droog: ‘Geen verrassing, wel verdrietig; ik had je graag iets anders gegund.’ ‘En ik jou.’ Daarmee is alles gezegd.

Als we afscheid nemen zegt hij: ‘Dankjewel dat ik ook even aan jouw binnenkant mocht kijken. Ik ben maar een domme techneut, maar besef jij zelf wel hoeveel kracht je hebt? Wel een zware last op die smalle schoudertjes van je. Zorg niet alleen goed voor anderen, maar ook voor jezelf, oké? En nou wegwezen jij.’ Er belandt een kus op mijn wang. Dan wandel ik in mijn eentje door de donkere avond naar huis, dankbaar voor de liefdevolle vriendschap met deze wijze man.