Door Robert te Pas

De actuele situatie en omstandigheden rondom het coronavirus, laten ons een wereld zien die ik nog nooit eerder hebben meegemaakt. Het is een wereld van grote onzekerheden en geeft ingrijpende veranderingen in ieders leven. Het is een onbekendheid die niet alleen de mondiale wereld, de wereld in onze nabijheid, maar ook onze innerlijke wereld op zijn kop zet. Het is duidelijk dat de maakbaarheid van het bestaan niet alleen op individueel niveau, maar ook op collectief niveau zijn masker heeft laten vallen.

Ik ervaar een ambivalentie tussen hoop en wanhoop, tussen goed en slecht nieuws, tussen actie en stilstaan, tussen doen en laten, tussen begrip en onbegrip en dat rijtje kan nog wel even doorgaan. Ik zie een verlangen naar oplossingen die, zo lijkt het, er zeker niet op korte termijn zijn. Er groeit een verlangen naar ingrepen die ertoe doen, die perspectieven laten zien aan de horizon. En een verlangen naar de echte waarheid en de juiste informatie.

Er is ook een zoeken naar het hoe en het waarom. Is dit de totale reset wat de wereld nodig heeft, waarna we met nieuwe waarden en verbindingen samen verder kunnen? Is het de voorbode van een Armageddon, waarna een geheel nieuwe wereld verder kan? Is het een tijdelijke fase waarna we weer verder kunnen met ons bekende dagelijks leven? Wie zal het zeggen? Genoeg bronnen te vinden in het zoeken naar antwoorden… of… ben ik het zelf die mij mijn antwoord kan geven? Het zoeken naar juiste antwoorden begint bij het zoeken naar en het stellen van de juiste vragen. Waar moet ik dan beginnen?

In mijn Geestelijke Begeleiding maak ik gebruik van de lessen van Frankl (Logotherapie) die mij uitnodigt om door mijn angst heen te gaan. Het is onvermijdelijk dat ik deze fase niet kan negeren of vermijden. Het is de kunst om mijn angst toe te laten in het hier en nu. Ik moet deze situatie als het ware in de ogen kijken en vanuit mijn angst omarmen om er zo doorheen te kunnen, om van de angst bevrijd te worden. Ik wil namelijk echt blijven zoeken naar Zin van dit alles, ook in deze situatie? En als ik dan doorheen ben, waar ben ik dan? Welke antwoorden wil ik dan gevonden hebben? Wat is het waar ik dan naar verlang?

Het begrippenkader en model vanuit de Existentiële Zielzorg (Knippenberg/Kortekaas) biedt andere invalshoeken. Het model gaat o.a. in op het omgaan met tegenslagen en de vragen over het hoe en het waarom en de zoektocht naar mijn identiteit en levensverhaal. Deze invalshoeken wil ik gebruiken en toepassen in het formuleren van vragen:

• De tijdslijn die zich richt op mijn omgaan met veranderingen en continuïteit: kan ik mijn behoefte aan continuïteit en zekerheid loslaten? Hoe kan ik deze actuele situatie verweven in mijn leven? Leer ik zo beter om te gaan met de niet maakbaarheid van mijn bestaan? Welke plek geef ik deze gebeurtenis in mijn levensverhaal, mijn levenslijn?
• De ruimtelijn die zich richt op individuatie en participatie: Wat betekent mijn rol in dit geheel en hoe verhoud ik me tot de ander, mijn medemens? Ga ik voor mezelf of dien ik de ander in samenwerking en altruïsme? Is het zelfredzaamheid e/o samenredzaamheid? Hoe vind ik hierin mijn balans als medebewoner van deze wereld?
• De transcendente lijn die zich richt op mijn levensvisie, mijn spirituele bron: Waar kan ik de gebeurtenissen plaatsen in relatie tot mijn oerbron. Waarom overkomt mij dit? Hoe ga ik om met dat wat groter is dan mij? Op welke bron kan ik leunen, inspiratie en vertrouwen halen. Is mijn bron aan herschikking toe? Hoe integreer ik mijn spirituele bron in mijn dagelijks bestaan?

Vanuit Geestelijke Begeleiding wordt in de ondersteuning van de ander vragen geformuleerd, werkvormen aangeboden die de ander uitnodigen om zichzelf tevoorschijn te laten komen in levensvisie, levensverhaal en de universele verbinding. Het is de ware ik die ‘tot leven komt’ en tot rijping. Een unieke identiteit en toch ook universeel omdat we het allemaal herkennen.

Ik nodig ieder uit om deze bijzondere tijd te gebruiken voor zelfonderzoek opdat we straks met elkaar antwoorden vinden die ons helpen deze ervaringen te verweven. Zo dat we als de ‘ ware wij’ elkaar gaan zien en helpen waar nodig. Zodat ik mezelf in de ander zie en daardoor mezelf in mij.  Mijn onbekende wordt bekend.

Laten we elkaar straks op innerlijk en uiterlijk menszijn begroeten, zoals dit in de Ubuntu cultuur gebruikelijk is:

Sawubona – Ik Zie JOU

Sikhona – Hier ben IK

Maar ook: Wij zien Elkaar – hier zijn WIJ!!

Als smeermiddel hierin hoop ik dat onze unieke en universele liefde ons naar deze nieuwe tijd zal begeleiden. De liefde voor onszelf, medemens, onze prachtige en o zo kwetsbare wereld en natuur en onze mysterieuze bron als eeuwig kompas.