Door Ellen van Son
Veel mensen verlangen naar bijzondere ervaringen. Willemijn Dicke beschrijft haar bijzondere ervaring in haar boek De sjamaan en ik: “Opeens los ik op. Zonder voorteken of waarschuwing is alles plotseling vloeibaar. De bomen, de bladeren, het zonlicht, het zandpad, de lucht en ik. Alles wiegt en vervloeit in elkaar. […] Ik ben geheel opgegaan in de natuur, in alles.” Een dergelijke ervaring kan zo’n levenslange indruk achter laten en een diepgaande verandering in iemands leven initiëren. Dit wakkert het verlangen naar zo’n ervaring aan.
Zo’n verlangen maakt dat sommige mensen actief naar zulke ervaringen op zoek gaan. Daarbij denk ik bijvoorbeeld aan Ayahuasca-eremonies die in onze tijd populariteit genieten. Tijdens zo’n ceremonie neemt een deelnemer een brouwsel van meerdere plantaardige middelen in en dat geeft een bewustzijnsveranderend effect. Soms leidt dit tot eenheidservaringen zoals die van Willemijn, maar ook tot hallucinaties en negatieve emoties. Ook ik verlang van tijd tot tijd naar een bijzondere ervaring, maar het gebruik van psychedelische middelen is voor mij geen optie. Er is immers geen garantie op een bijzondere ervaring en er kleven ook risico’s aan. Het bijzondere van zo’n ervaring blijft vooral ook dat het je overvalt en toevalt.
Mijn zoektocht naar bijzondere ervaringen doen mij daarom juist naar het leven van alledag kijken. Alhoewel een bijzondere ervaring niet op afroep komt, kunnen we volgens mij wel iedere dag iets bijzonders ervaren. Ik denk dan vooral aan het ervaren van een verbinding die je niet van te voren verwacht. Ik ben mij steeds meer gaan realiseren dat samenwerken en -leven met andere mensen misschien wel het moeilijkste is wat er is. Het betekent dat je jezelf kwetsbaar moet opstellen, terwijl je geen idee hebt hoe de ander met die kwetsbaarheid omgaat. De ander kan je zien met al je lichte en donkere kanten, waardoor je een ervaring van verbinding, van leven ervaart. De ander kan je ook een sterfervaring geven wanneer hij of zij je bijvoorbeeld negeert of niet respecteert. Juist in het leven ligt het sterven besloten. Je sterft elke keer wanneer je uit verbinding bent met anderen.
Voor mij is het leven van alledag buitengewoon met alle verbindingen die telkens weer mogen ontstaan.
Ik vind mijzelf terug in dit stukje. Het is voor mij heel herkenbaar en daarmee grijpt het me ook aan. Het voelt vertrouwd.
Mooie tekst, Ellen. Vooral die passage over kwetsbaarheid en verbinding spreekt me erg aan.
‘Het betekent dat je jezelf kwetsbaar moet opstellen, terwijl je geen idee hebt hoe de ander met die kwetsbaarheid omgaat. De ander kan je zien met al je lichte en donkere kanten, waardoor je een ervaring van verbinding, van leven ervaart.’
Zelf zou ik niet aan een Ayahuasca-ceremonie willen beginnen, toch kijk ik daar inmiddels genuanceerd naar. Na vele vruchteloze pogingen om te stoppen met roken heeft iemand in mijn nabijheid na zo’n ceremonie -wat een intensieve ervaring was- nooit meer een sigaret aangeraakt. Kennelijk heeft het gewerkt om een concreet levensthema aan te pakken ipv te streven naar een eenheidservaring.
Zelf zou ik niet aan een Ayahuasca-ceremonie willen beginnen, toch kijk ik daar inmiddels genuanceerd naar. Na vele vruchteloze pogingen en methoden om te stoppen met roken heeft iemand in mijn nabijheid na zo’n ceremonie -wat een heftige ervaring was- nooit meer een sigaret aangeraakt. Kennelijk hielp het om een concreet levensthema op te lossen ipv te streven naar een eenheidservaring
Misschien is het gewone wel bijzonder in ons leven. Vaak realiseer je je dat pas na drama, trauma of ziekte.