Blog van Academiestudent Eva Folkersma

Momenten gegrepen uit het dagelijks leven van Eva Folkersma, waarmee ze wil laten zien dat je situaties van rouw en verlies niet op hoeft te zoeken: “Ze komen vanzelf bij je, zijn om je heen. Kijken met de ogen van je hart en luisteren met de oren van de liefde, is alles wat je nodig hebt om het op te merken.”

De gekste dingen kunnen zomaar aanleiding zijn voor een mooi gesprek. Vorige week overkwam het me nog. Ik moest nog snel even door de supermarkt aan het einde van een werkdag, omdat ik misgreep in de koelkast bij het voorbereiden van het avondeten. Ik had er zwaar de balen van, want ik haat het om boodschappen te doen. En erachter komen dat er iets mist terwijl de pannen al op het vuur staan… De mannen in dit huishouden vluchten op zo’n moment alle kanten op.

We komen elkaar buiten tegen, op het plein voor de Jumbo. Ze heeft haar boodschappen in een plastic tasje van de Albert Heijn gestopt. Ik kijk er met een schuin oog naar en zie er de humor van in. Zij ook: we schieten gelijktijdig in de lach. “Fiets jij ook naar huis?” vraagt ze. Ik knik en we rijden samen het plein af. We slalommen om een sliert hangpubers heen en ik vraag haar ondertussen hoe het gaat. We hebben elkaar al een hele tijd niet gezien.

“Mijn dochter is weer zwanger,” zegt ze. De hele wereld van een mens in één zin. Ik ben er stil van en zij ook. We denken allebei aan haar kleindochter, die drie jaar geleden geboren werd en maar negen maanden oud mocht worden. Na een half jaar kwamen de eerste signalen dat het niet helemaal lekker ging, na acht maanden een verpletterende diagnose en nog geen zes weken later was het voorbij. Een keiharde slag in het leven van de jonge ouders en grootouders.

“Wat een geweldig nieuws,” zeg ik, “maar wat zal jullie leven ook weer op z’n kop staan.” “Jazeker,” zegt ze, “we zijn heel erg blij en alles komt opnieuw voorbij. Dat rijmt.” We grinniken erom en dat helpt om de brok in onze keel door te slikken. Dan vertelt ze verder. Over hoe trots ze is op haar dochter en haar schoonzoon, omdat ze het zo goed doen samen. Dat er zoveel betrokkenheid en medeleven van anderen is en hoeveel steun dat biedt. “De kleine meid is onvervangbaar en dat verdriet blijft voor altijd, maar er is ook weer ruimte voor het leven, voor dit nieuwe kindje dat onderweg is. Dat maakt het leven de moeite waard en daar kun dan je toch ook weer dankbaar om zijn; echt waar.” Ze knikt heftig bij die laatste woorden, alsof ze het nog extra wil onderstrepen.

Ik had nog wel een uur door kunnen fietsen zo, maar we zijn op de kruising waar zij linksaf moet richting huis en ik rechtsaf. We zeggen elkaar gedag en in gedachten rijd ik mijn eigen straat in, vol bewondering voor een stel jonge ouders, dat opnieuw durft te kiezen voor het leven.

Telkens weer verrast het me dat de verhalen voor het oprapen liggen, als je er oog voor wilt hebben. Echt alles kan de aanleiding zijn voor een mooie ontmoeting, zelfs een onnozel plastic tasje met boodschappen. Dan gaat mijn telefoon: “Waar blijf je mam, we hebben honger!”

Eva telt 41 winters, werkt als Adviseur HRM voor drie kleine gemeenten in het Gooi, probeert dagelijks overzicht te scheppen in de chaos van een mannenhuishouden en is tweedejaarsstudent verlies-, rouw- en stervensbegeleiding aan de Academie voor Geesteswetenschappen.